Savoir vivre

Θα έσπαγα,

θα ούρλιαζα,

θα ρήμαζα.

 

Φαντασιώσεις.

 

Υιοθέτησα επιτυχώς

τις νευρώσεις σας.

 

 

 

 

 

 

Φωτογραφία

-Να χαίρεσαι·

η κυριότητα προϋποθέτει

μιαν ύπαρξη.

 

-Ήθελα μόνο να ακούσω

πως είμαι όμορφη,

πως δεν περνάει άσκοπα ο χρόνος,

ήθελα μια φωτογραφία

να δω πως έγινα πράγματι πιο δυνατή.

 

Αδυναμίες

του φωτογράφου,

του εραστή

και της διάθεσής μου.

 

Πέρασε ολόκληρη η στιγμή.

Αποχαιρετισμοί

Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία.

Πόσα σχεδόν με ρήμαξαν

κι έγιναν πίσσα στα πνευμόνια μου,

ό,τι κάηκε διά παντός

το βόλεψα σ’ ένα σταχτοδοχείο αισθημάτων:

το ‘φερνα από εδώ,

το γυρνούσα από εκεί

ολόκληρη να με κοιτάζω 

-υπήρξα λυπημένη,

απελπισμένη

και κενή.

Παρηγοριάς εισπνοή,

εκπνοή μικρών

-και κυρίως μεγάλων-

θανάτων.

Με έπνιξε η μοναξιά του κόσμου

και κρατώντας σε, έπλαθα

ανατροπές

και λυτρώσεις.

Ο συγγραφέας πέθανε,

μα τον φαντάζομαι ακόμη

με  μαύρα μαλλιά

ανακατεμένα,

να πασχίζει να με σώσει

και να αντιστέκομαι,

να περιγράφει πώς ξεφυσάω τον καπνό

και το αδιανόητο.

Δε σε χρειάζομαι.

Ο συγγραφέας πέθανε

-και δε θέλω κι εγώ.

Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία.

Ό,τι έσβησε,

έσβησε διά παντός.

Όμως, το χέρι μου

δεν είναι μετέωρο στη θλίψη.

 

 

Το γραμμόφωνο του Μπεχτσή

Δεν πέρασαν δυο μόνο χρόνια

από τότε που έφυγες.

Γαλαξίες διασχίζουν τον απέραντο χρόνο

κι εμείς συνυπήρξαμε σε μια του στιγμή.

Σιγοτραγουδώ·

στο αέναο, ηχώ

μήπως και ξανασυναντηθούμε.

Το απέραντο διασχίζεις

–το ξέρω πως πέρασε η στιγμή–

μέχρι να σβήσω κι εγώ.