Ήταν Ιούλιος. Το δωμάτιο λουσμένο από το φως του ήλιου, προμήνυε ευοίωνη πλεύση στο καινούριο. Πέταξα ό,τι περιττό και κράτησα σφιχτά τη μικρή κόκκινη βαλίτσα μου. Με κοίταξε χαρούμενη, την θαύμαζα ελεύθερη. Της είχα δώσει μια υπόσχεση και ήμουν αποφασισμένη να την τηρήσω.
Πέντε χρόνια τώρα, η μικρή κόκκινη βαλίτσα μου μοιράζεται τις περιπέτειες της με μια ακόμη βαλίτσα· μια βαλίτσα ολόχρυση και πολύτιμη, που την αγαπά και την προσέχει σα να ‘ναι ο κόσμος όλος.
Είναι ο κόσμος όλος.
Την κρατάνε δυο χέρια τρυφερά, που αγγίζουν μόνο για να αγαπήσουν.
Η θάλασσα έλαμπε αντανακλώντας αυτό που συμβαίνει μια φορά στη ζωή. Αυτό που προσπάθησα να προσπεράσω από φόβο, μην τυχόν και σπάσει διά παντός η βαλίτσα μου. Γιατί ήξερα ότι οι φθηνοί άνθρωποι κάποτε θα αποτελούν μακρινές αναμνήσεις μιας άλλης ζωής, που σχεδόν ξέχασες ότι έζησες·
αν, όμως, ξεγλιστρήσουν μέσα απ’ τα χέρια σου οι αληθινοί, η υπόλοιπη ζωή σου θα μοιάζει άδεια και ατέλειωτη.
Τα μάτια του, στο χρώμα της θάλασσας. Απογύμνωσαν στωικά και με ευγένεια τους φόβους μου, μόνο για να γεννήσουν αιφνιδίως καινούριες αγωνίες.
Η μικρή κόκκινη βαλίτσα μου όλο μεγαλώνει, γιγαντώνεται, λατρεύει· και ξημεροβραδιάζεται υμνώντας το πεπρωμένο.
Όμως, ο χρόνος δε χωράει όλη μου τη λατρεία.
Η ολόχρυση βαλίτσα μπαίνει ανάμεσα διαθλώντας έλλογα το αναπόφευκτο. Είμαστε, μου λέει.
Ήταν Ιούλιος και είναι Σεπτέμβρης, ήρθαν χειμώνες και φθινόπωρα κι ο ήλιος δεν κρύφτηκε ούτε για μια στιγμή. Ζεσταίνει με ευγνωμοσύνη τις δύο βαλίτσες που τόλμησαν ένα ακόμη ταξίδι.
Ένα ταξίδι που συμβαίνει μια φορά στη ζωή.
POETA EXUL 